علی نصیریان در بزرگداشت علی حاتمی بزرگ مرد سینمای ایران گفت: برگزاری این مراسم برای علی حاتمی جای خوشبختی است. این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: در اواخر دهه 40 یک جریان هنری نو، پویا و ایرانی در کشورمان به وجود آمد. این جریان هنری با فارغ‌التحصیلان هنرستان آن زمان شروع شد. عده‌ای گرد هم آمدند و گروه تئاتری با الهام از قصه‌نویسی ایرانی و زبان مردمی بوجود آمد. روال شخصیت‌پردازی، شیوه کارگردانی و تعلیم بازیگری تئاتر در این دهه تغییر کرد. نصیریان افزود: ما در سال 1330 تنها یک کتاب تئاتر داشتیم و آن هنر تئاتر نوشین بود. استادان آن زمان دکتر نامدار، مهرتاش و ... بودند و دایره تعلیمات گسترده‌ای نداشتند. در دهه 40 جریان جدیدی همراه با خارج رفتگان مثل سمندریان و ... شروع شد.آدم‌هایی در جریان تئاتری بوجود آمدند که خودجوش و خودآموز بودند. وی توضیح داد: یکی از افرادی که در جریان تئاتری حضور پیدا کرد استعداد خودجوش و خودساخته علی حاتمی با نمایشنامه‌نویسی بود. علی حاتمی یکی از افراد این نهضت بود و با ساختن فیلم‌هایش شناخته شد. فرخ غفاری، ابراهیم گلستان و داریوش مهرجویی در این دهه پیدا شدند که با سینمای ماقبل خودش متفاوت بودند و علی حاتمی یکی از آنها بود. انسان‌های اثرگذاری همانند حاتمی کم هستند. این هنرمند پیشکسوت سپس به همکاری با علی حاتمی اشاره کرد و افزود: ایشان از لحاظ خلق و خو بسیار شریف، مهربان و خوش‌صحبت بود. او هیچگاه در نوع بازی بازیگرانش دخالت نمی‌کرد. در سریال هزاردستان به این اشاره می‌کرد که دلم می‌خواهد هزاردستان آلبومی از بچه‌های هم‌دوره ما باشد و واقعا هم همینطور شد. تنها مشکلی که با او داشتیم این بود که متن کامل فیلمنامه را در اختیار نداشتیم و او شبها می‌رفت دیالوگ‌ها را می‌نوشت و فردا می‌آورد و این برای ما خیلی سخت بود. علی نصیریان افزود: یکی از کارهای زیبایش جمع کردن مطرب های تخت حوضی به عنوان سیاهی لشکر بود. مدتی طولانی آنها را استخدام کرد و به افرادی که پول نداشتند کمک کرد. علی حاتمی شمعدانی ایرانی و یک میز قدیمی را دوست داشت و می گفت چه طور ممکن است تو را دوست نداشته باشم. تمام اشیای کاخ جهان نما در آن زمان عتیقه بود و بسیار به حفظ آن علاقه مند بود. چنین انسانی حتما علاقه شدیدی به ادبیات و زبان و فرهنگ دارد. این بازیگر نام آشنا یادآور شد: در همه کارها از حس و ذوق و استعدادش بهره مند شدم. کسانی که برای فرهنگ کشور تلاش و تجلیل می کنند، قابل احترام هستند. همین یاد کردن را گرامی می دایم و این یعنی به خدمت گذاران ایران توجه می کنند. باید فرهنگ ایرانی مورد توجه قرار بگیرد. امیدوارم جوانان بیشتر در زمینه کار نمایش تلاش کنند و توجه به فرهنگ ایرانی را فراموش نکنند. در تئاتر توجه بیشتر به آثار ترجمه شده است و این خوب نیست که فرهنگ ایرانی مورد توجه قرار نگیرد. وی ادامه داد: حافظ به گونه ای صحبت کرده که ما ارتباط خاصی با او برقرار می کنیم. پرداخت، ساخت و نگاه وابسته به این اقلیم اهمیت خاصی دارد. باید در تئاترمان خودمان را پیدا کنیم. جوانان باید به فرهنگ خودشان یعنی حافظ، مولوی و عطار توجه کنند. ما در مورد ترجمه ژان کلود کریه از عطار کنفرانس می گذاریم اما متأسفانه به عطار، شعر و موسیقی درونی آن توجه نمی کنیم و درباره آن اثر نمی سازیم. نصیریان سپس با اشاره به اقتباس الگو در سینمای ایران توضیح داد: در سینمای ما ناصر تقوایی از همینگوی ناخدا خورشید ساخت و این یعنی خلاقیت. این اثر اقتباس نیست بلکه واقعا ساخته و خلق شده است. علی حاتمی از جمله افراد خلاق بود. خوشحالم که در دو اثر غزلسرای سینمای ایران حضور داشتم امین تارخ بازیگر چهره سینمای ایران که تنها در دو اثر حاتمی حضور داشت در این مراسم بیان کرد: در طول 17 سال گذشته که از حضور حاتمی بی نصیب بودیم، به یاد ندارم که کمتر از 4 نهاد بزرگداشت برگزار کرده باشند. فکر می کنم حرف های زیادی در ارتباط با دانش هنری، فرهنگ ایرانی و عشق علی حاتمی مطرح کرده اند. تارخ درباره همکاری اش با زنده یاد علی حاتمی عنوان کرد: در مرحله اول که یک فیلم از جانب علی حاتمی پیشنهاد می شود، بازیگر وحشتزده می شود چون باید با کارگردان در مورد نقشش صحبت کند. به محض اینکه سر صحنه می رفتیم، آن قدر آرام بود و آن قدر بازیگر سر جای خودش بود که بعدها به این نتیجه می رسد که یکی از شرکای ساخت فیلم است. وی افزود: به شخصه بعد از بازی در 26 فیلم فکر نمی کنم دورانی شیرین تر از همکاری با حاتمی داشته باشم. فضای صمیمی، دوست داشتنی، فرهنگی، سخت گیرانه و نرم خویی در تولید کار وجود داشت و بچه ها بعد از پایان کار دلهره جدایی داشتند. ایشان همه چیز را قطره قطره به بازیگری می داد و فضای خلاقیت به وجود می آورد. به خودم می بالم که در دو اثر آخر علی حاتمی حضور داشتم. امین تارخ سپس به قرائت یادداشتی در خصوص علی حاتمی پرداخت و گفت: او هیچ گاه در حوزه تولید به خود تکراری نرسید. نه طوقی شبیه بابا شمل بود و نه مادر شبیه دلشدگان. قصه های او غیرتکراری و با فرهنگ و ملیتی عجین است که هرکس ببیند، شاهد یک اثر ایرانی خواهد بود.زنده یاد علی حاتمی حرف های زیادی برای گفتن داشت و این تنها جای گله از مرگ برای او می گذارد. حسرت کارهای نکرده بیشتر برایم محسوس است اما خوشحالم کارنامه کاری ام مزین به دو اثر برجسته غزلسرای سینمای ایران است. فیلم های علی حاتمی برای آنچه باید گفت، کافی است محمدرضا اصلانی فیلمساز با اشاره به چگونگی تاریخی شدن انسان ها گفت: ملی بودن فقط به معنی هویت داشتن نیست اما تاریخی بودن ضرورت جهان مدرن است که اگر دریافت نکنیم نمی توانیم سهم خودمان از تاریخ را ایفا کنیم. تلاش دهه 40 آگاهی بر تاریخ و انسان مدرن بودن است. در تمامی گروه های فرهنگی ما بحث انسان فرهنگی و جهانی بود. جامعه اکنون ما احتمالا به تعریف جدیدی در ملی بودن می رسد. این حاصل تلاش افرادی مثل علی حاتمی است. وی افزود: فیلم های حاتمی برای آنچه باید گفت، کافی است. کار او در ساختن دکور لاله زار بسیار بزرگ بود و خودش نشانه یک تفکر ساختارمند است. فقط نباید آثار فرهنگی تولید کنیم بلکه باید حرکات فرهنگی انجام دهیم. اصلانی در پایان صحبت های خود گفت: حاتمی در طراحی صحنه و امر نوستالژیک قدم های اولیه را برداشت و توانست به صورت نیرومند یک نظام تصویری ایجاد کند. این قدمی برای حرکتی بود که چگونه از خودمان تصویر بسازیم. ما می توانیم از حاتمی مسائل بسیاری یاد بگیریم. صحبت از دل را علی حاتمی به ما یاد داد منوچهر اسماعیلی از بزرگان دوبلاژ در پایان عنوان کرد: هرگز نتوانستم با پیکره علی حاتمی خداحافظی کنم. زندگی را او به من آموخت. مردمی بودن خرجی ندارد و دل می خواهد. کارهای علی حاتمی برای من و دوستانم آموزش چگونگی صحبت با مردم و دروغ نگفتن بود. حرف زدن از دل را علی حاتمی یاد ما گوینده ها داد.
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
